Przemoc domowa

Zrozumieć, by przeciwdziałać

Kompendium wiedzy o przemocy domowej. Poznaj swoje prawa, dowiedz się, jak działają procedury i gdzie znaleźć skuteczną pomoc, by przerwać krąg przemocy i odzyskać bezpieczeństwo.

Pierwsza pomoc: Co robić w sytuacji zagrożenia?

Twoje bezpieczeństwo jest najważniejsze. Oto kluczowe kroki, które możesz podjąć, aby chronić siebie i swoich bliskich.

📞

Wezwij pomoc

W sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia, dzwoń bez wahania. Twoja reakcja ma kluczowe znaczenie.
112 lub 997

👜

Opracuj plan bezpieczeństwa

Przygotuj "torbę ucieczkową" z dokumentami, lekami, pieniędzmi i kluczami. To Twój najważniejszy zasób w chwili kryzysu.

📸

Gromadź dowody

Dokumentuj obrażenia (obdukcja lekarska, zdjęcia), zachowuj groźby. To kluczowe materiały w postępowaniu prawnym.

Szczegółowy plan działania

1. Gdy zagrożenie jest natychmiastowe: Wezwanie pomocy

Dzwoniąc na numer alarmowy, zachowaj spokój i podaj operatorowi następujące informacje:

  • Swoje imię i nazwisko oraz dokładny adres.
  • Co się dzieje: Opisz sytuację (np. "Jestem ofiarą przemocy domowej, sprawca jest agresywny").
  • Kto jest w niebezpieczeństwie: Poinformuj, czy w domu są dzieci lub inne osoby zagrożone.
  • Czy są jakieś obrażenia i czy potrzebna jest karetka.
  • Czy sprawca ma dostęp do broni lub niebezpiecznych narzędzi.

Po przyjeździe policji, funkcjonariusze mają obowiązek przeprowadzić interwencję, założyć "Niebieską Kartę" i poinformować Cię o dalszych możliwościach działania.

2. Przygotowanie do odejścia: Twoja "torba ucieczkowa"

Spakuj w jedno miejsce i przechowuj u zaufanej osoby lub w ukryciu najważniejsze rzeczy. To da Ci możliwość szybkiego i bezpiecznego opuszczenia domu.

  • Dokumenty: Dowód osobisty, paszport (Twój i dzieci), akty urodzenia, akt małżeństwa.
  • Dokumenty finansowe: Karty do bankomatu, gotówka, dowody opłat za mieszkanie.
  • Klucze: Do mieszkania, samochodu, pracy.
  • Leki: Twoje i dzieci, wraz z receptami.
  • Telefon i ładowarka.
  • Ubrania na zmianę dla siebie i dzieci.
  • Ważne numery telefonów (do rodziny, przyjaciół, prawnika, ośrodków pomocy).
  • Dla dziecka: Ulubiona zabawka, przytulanka, która da mu poczucie bezpieczeństwa.

3. Dokumentowanie przemocy: Klucz do sprawiedliwości

Systematyczne zbieranie dowodów jest niezwykle ważne w każdym postępowaniu prawnym.

  • Obdukcja lekarska: Po każdym akcie przemocy fizycznej udaj się na Szpitalny Oddział Ratunkowy (SOR) lub do lekarza sądowego. Poproś o zaświadczenie lekarskie o przyczynach i rodzaju uszkodzeń ciała. Jest to kluczowy dowód, a dla ofiar przemocy domowej – bezpłatny.
  • Prowadź dziennik: Zapisuj daty, godziny, przebieg każdego incydentu, notuj świadków.
  • Zachowuj dowody cyfrowe: Rób zrzuty ekranu z groźbami w SMS-ach, e-mailach, na komunikatorach.
  • Fotografuj dowody: Rób zdjęcia obrażeń ciała oraz zniszczeń w mieszkaniu.

4. Twoje bezpieczeństwo w sieci

Sprawca często używa technologii do kontroli. Zabezpiecz swoją cyfrową przestrzeń.

  • Zmień hasła: Do poczty e-mail, kont bankowych, mediów społecznościowych. Używaj silnych, unikalnych haseł.
  • Sprawdź ustawienia prywatności: Ogranicz widoczność swoich postów i informacji w mediach społecznościowych.
  • Uważaj na oprogramowanie szpiegujące: Jeśli masz podejrzenia, że Twój telefon lub komputer jest śledzony, skonsultuj się ze specjalistą IT lub przywróć ustawienia fabryczne urządzenia.
  • Wyłącz lokalizację: W telefonie i aplikacjach, jeśli nie jest to konieczne.

Definicja, formy i mechanizmy przemocy

Przemoc to nie tylko ciosy. To złożony system zachowań, którego celem jest władza i kontrola. Zrozumienie jego elementów jest pierwszym krokiem do odzyskania wolności.

Formy przemocy w praktyce

Przemoc fizyczna

▼

To każde celowe działanie naruszające nietykalność cielesną. Nie musi pozostawiać widocznych śladów, aby być przestępstwem.
Przykłady: popychanie, odpychanie, szarpanie, policzkowanie, uderzanie pięścią, kopanie, duszenie, rzucanie przedmiotami.

Przemoc psychiczna

▼

Niszczy poczucie własnej wartości i godności. Jest trudna do udowodnienia, ale jej skutki bywają równie dotkliwe jak przemocy fizycznej.
Przykłady: wyzwiska, upokarzanie (także przy innych), groźby, szantaż emocjonalny ("jeśli odejdziesz, zrobię sobie krzywdę"), stała, niekonstruktywna krytyka, kontrolowanie.

Przemoc seksualna

▼

Każdy akt seksualny bez dobrowolnej i świadomej zgody jest przestępstwem. Małżeństwo nie jest usprawiedliwieniem.
Przykłady: gwałt, wymuszanie pożycia, zmuszanie do oglądania pornografii lub nieakceptowanych praktyk seksualnych.

Przemoc ekonomiczna

▼

Uzależnienie finansowe od sprawcy jest jedną z głównych barier w odejściu.
Przykłady: odbieranie pensji, wydzielanie pieniędzy, uniemożliwianie podjęcia pracy, zaciąganie kredytów na wspólne konto bez zgody, niszczenie własności.

Zaniedbanie i cyberprzemoc

▼

Zaniedbanie to forma przemocy polegająca na niezaspokajaniu podstawowych potrzeb (np. brak jedzenia, ogrzewania, opieki medycznej). Cyberprzemoc to nękanie i kontrolowanie za pomocą technologii (śledzenie, czytanie wiadomości, publikowanie kompromitujących materiałów).

Kluczowe mechanizmy manipulacji i kontroli

Gaslighting

To podstępna forma manipulacji, która polega na wmawianiu ofierze, że jej odczucia, wspomnienia i postrzeganie rzeczywistości są błędne. Sprawca zaprzecza faktom ("Nigdy czegoś takiego nie powiedziałem"), umniejsza emocje ofiary ("Przesadzasz", "Jesteś przewrażliwiona") i przedstawia ją jako osobę niestabilną psychicznie. Celem jest zniszczenie pewności siebie ofiary, aby łatwiej było ją kontrolować.

Kontrola i Izolacja

Przemoc to nie tylko wybuchy agresji, ale przede wszystkim systematyczny proces przejmowania kontroli. Sprawca stopniowo ogranicza kontakty ofiary z rodziną i przyjaciółmi, kontroluje jej telefon, finanse, sposób ubierania się i wyjścia z domu. Izolacja sprawia, że ofiara staje się całkowicie zależna od sprawcy i traci zewnętrzne źródła wsparcia.

Błędne koło: Zrozumieć cykl przemocy

NAPIĘCIE

1. Faza narastania napięcia

Sprawca staje się drażliwy, prowokuje kłótnie z błahych powodów. Ofiara czuje lęk, chodzi "na paluszkach", stara się załagodzić sytuację i odgadnąć potrzeby sprawcy, aby uniknąć wybuchu.

EKSPLOZJA

2. Faza ostrej przemocy

Dochodzi do wybuchu agresji – fizycznej, psychicznej lub seksualnej. Sprawca wyładowuje napięcie, tracąc kontrolę. To najkrótsza, ale najbardziej traumatyczna faza.

SKRUCHA

3. Faza "miodowego miesiąca"

Sprawca okazuje skruchę, przeprasza, obiecuje poprawę, przynosi prezenty. Staje się troskliwy i kochający. Ta faza daje ofierze nadzieję na zmianę i sprawia, że najtrudniej jest odejść.

Z czasem fazy narastania napięcia i ostrej przemocy wydłużają się, a "miodowy miesiąc" staje się coraz krótszy lub zanika całkowicie. Przerwanie tego cyklu wymaga ogromnej siły i wsparcia z zewnątrz.

Niewidzialne i widzialne rany: Skutki przemocy

Przemoc zostawia głębokie ślady w psychice i ciele, które mogą goić się latami.

Skutki psychologiczne

Zespół Stresu Pourazowego (PTSD)

Odtwarzanie traumatycznych wydarzeń, nadmierna czujność, unikanie wszystkiego, co przypomina o traumie.

Depresja i stany lękowe

Poczucie beznadziei, smutku, ataki paniki, ciągły niepokój o bezpieczeństwo.

Syndrom wyuczonej bezradności

Przekonanie o braku kontroli nad własnym życiem, bierność, rezygnacja z prób zmiany sytuacji.

Skutki fizyczne (somatyczne)

Chroniczny ból

Bóle głowy, pleców, mięśni, które nie mają wyraźnej przyczyny medycznej, a są wynikiem ciągłego napięcia.

Problemy gastryczne

Zespół jelita drażliwego, wrzody, bóle brzucha – organizm reaguje na chroniczny stres.

Osłabienie odporności

Częste infekcje, przeziębienia, ogólne osłabienie organizmu walczącego ze stresem.

Procedury i Twoje prawa: Narzędzia ochrony

System prawny oferuje konkretne narzędzia. Poznaj najważniejsze ścieżki działania, od interwencji po postępowanie sądowe, oraz swoje fundamentalne prawa.

Procedura "Niebieskie Karty"

To interdyscyplinarne narzędzie, którego celem jest zatrzymanie przemocy i zapewnienie kompleksowego wsparcia. Uruchamiana jest przez przedstawiciela policji, pomocy społecznej, oświaty, ochrony zdrowia lub gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych w przypadku podejrzenia przemocy. Procedura składa się z kilku etapów i formularzy (A - założenie, B - informacja dla ofiary, C - działania wobec sprawcy, D - zakończenie) i nie wymaga zgody osoby pokrzywdzonej. Po jej założeniu, powoływana jest grupa robocza, która opracowuje indywidualny plan pomocy dla rodziny.

Postępowanie karne

Przestępstwo znęcania się (art. 207 k.k.) jest ścigane z urzędu po zawiadomieniu policji lub prokuratury. Celem jest ukaranie sprawcy. W toku postępowania prokurator może zastosować środki zapobiegawcze, jak dozór policyjny, nakaz opuszczenia lokalu czy zakaz zbliżania się. Osoba pokrzywdzona ma prawo aktywnie uczestniczyć w procesie, np. jako oskarżyciel posiłkowy. Postępowanie kończy się wyrokiem sądu, który może orzec karę pozbawienia wolności, obowiązek terapii dla sprawcy czy zadośćuczynienie dla ofiary.

Postępowanie cywilne

Działa niezależnie od postępowania karnego i skupia się na ochronie osoby pokrzywdzonej. Kluczowym narzędziem jest wniosek do sądu (na podstawie ustawy o przeciwdziałaniu przemocy) o zobowiązanie sprawcy do opuszczenia mieszkania – sąd ma na jego rozpatrzenie 30 dni. W ramach prawa cywilnego reguluje się również sprawy rozwodowe (gdzie przemoc jest podstawą do orzeczenia o wyłącznej winie sprawcy), separację, alimenty oraz ograniczenie lub pozbawienie sprawcy władzy rodzicielskiej nad dziećmi.

Natychmiastowy nakaz i zakaz

To szybkie narzędzie interwencyjne w rękach Policji i Żandarmerii Wojskowej. Jeśli istnieje bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia, funkcjonariusz może na miejscu wydać sprawcy natychmiastowy nakaz opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego otoczenia oraz/lub zakaz zbliżania się do mieszkania i jego otoczenia. Nakaz jest wykonalny od razu, obowiązuje 14 dni i na wniosek osoby pokrzywdzonej może zostać przedłużony przez sąd.

Postępowanie karne krok po kroku

  1. 1. Zawiadomienie o przestępstwie

    Możesz je złożyć ustnie lub pisemnie w najbliższej jednostce Policji lub w prokuraturze. Masz prawo do otrzymania potwierdzenia złożenia zawiadomienia. Przemoc domowa jest ścigana z urzędu, co oznacza, że organy mają obowiązek działać po otrzymaniu wiarygodnej informacji.

  2. 2. Postępowanie przygotowawcze

    Na tym etapie Policja pod nadzorem prokuratora zbiera dowody: przesłuchuje Ciebie (jako osobę pokrzywdzoną), świadków, gromadzi dokumentację (np. obdukcje, notatki z interwencji). Możesz składać wnioski dowodowe. Prokurator może zastosować wobec podejrzanego środki zapobiegawcze (np. zakaz zbliżania się).

  3. 3. Postępowanie sądowe

    Jeśli dowody są wystarczające, prokurator kieruje do sądu akt oskarżenia. Zostaniesz powiadomiony/a o terminie rozprawy. Możesz działać w procesie jako oskarżyciel posiłkowy, co daje Ci prawo do zadawania pytań i składania wniosków. Sąd przeprowadza rozprawę i przesłuchuje wszystkich świadków i strony.

  4. 4. Wyrok

    Po zakończeniu procesu sąd wydaje wyrok, w którym może skazać sprawcę na karę (np. pozbawienia wolności w zawieszeniu lub bezwzględną), a także nałożyć na niego dodatkowe obowiązki, takie jak udział w terapii, zakaz kontaktowania się z Tobą czy obowiązek zapłaty zadośćuczynienia.

Twoje fundamentalne prawa w praktyce

Prawo do bezpieczeństwa i informacji

Oznacza to, że policjant podczas interwencji musi Ci powiedzieć, gdzie możesz uzyskać pomoc. Pracownik socjalny musi poinformować Cię o możliwości schronienia.

Prawo do bezpłatnej pomocy

Możesz udać się do dowolnego punktu Nieodpłatnej Pomocy Prawnej w swoim powiecie. Ośrodki Interwencji Kryzysowej oferują bezpłatne wsparcie psychologiczne i schronienie.

Prawo do ochrony i obdukcji

Składając zeznania na policji, możesz złożyć wniosek o utajnienie Twojego adresu. Po akcie przemocy fizycznej udaj się na SOR – lekarz ma obowiązek wystawić zaświadczenie (obdukcję) za darmo.

Prawo do godnego traktowania

Jeśli czujesz, że przesłuchujący Cię policjant lub prokurator jest nieempatyczny lub bagatelizuje sprawę, masz prawo złożyć na niego skargę do jego przełożonego.

Przemoc domowa a dzieci

Dziecko jest ofiarą przemocy nie tylko wtedy, gdy jest ona skierowana na nie, ale i gdy jest jej świadkiem. Skutki są zawsze niszczące.

Sytuacja prawna dziecka

  • ▶Sąd rodzinny, po otrzymaniu informacji o przemocy, może ograniczyć lub pozbawić sprawcę władzy rodzicielskiej.
  • ▶Może również zakazać sprawcy kontaktów z dzieckiem lub uregulować je w obecności kuratora.
  • ▶Dziecko powyżej 13. roku życia może być przesłuchiwane w charakterze świadka, ale odbywa się to w specjalnych, przyjaznych warunkach, często w obecności psychologa.

Skutki psychologiczne u dzieci

  • ▶Problemy emocjonalne: lęki, depresja, niska samoocena, agresja lub nadmierna uległość.
  • ▶Problemy w nauce: trudności z koncentracją, gorsze wyniki, wagary.
  • ▶Wchodzenie w rolę "dorosłego dziecka", które opiekuje się pokrzywdzonym rodzicem, tracąc dzieciństwo.
  • ▶W dorosłym życiu – ryzyko powielania wzorców i wchodzenia w toksyczne związki.

Plan bezpieczeństwa: Jak przygotować się i odzyskać wolność?

Odejście od sprawcy to proces, który wymaga odwagi i starannego planowania. Poniższy, trójetapowy plan pomoże Ci przygotować się do bezpiecznego rozpoczęcia nowego życia.

Etap I: Planowanie bezpieczeństwa w domu (przed odejściem)

Zbuduj sieć wsparcia: Poinformuj co najmniej jedną zaufaną osobę (przyjaciela, członka rodziny, terapeutę) o swojej sytuacji i planach. Umówcie się na hasło lub sygnał alarmowy (np. specyficzny SMS), którego użyjesz w razie bezpośredniego niebezpieczeństwa.

Przygotuj "torbę ucieczkową": Zgromadź w jednym, łatwo dostępnym miejscu wszystkie rzeczy z listy w sekcji "Pierwsza pomoc" i przechowuj ją u zaufanej osoby lub w dobrze ukrytym miejscu.

Zabezpiecz dokumenty i finanse: Otwórz osobiste, tajne konto bankowe. Zeskanuj lub zrób zdjęcia wszystkich ważnych dokumentów (dowodów, aktów urodzenia, umów) i zapisz je w bezpiecznym miejscu online (np. na zaszyfrowanym dysku w chmurze, do którego tylko Ty masz hasło).

Porozmawiaj z dziećmi (jeśli są w odpowiednim wieku): Wytłumacz im w prosty sposób, że będziecie musieli opuścić dom, ale zapewnij, że będą bezpieczne. Naucz je, jak dzwonić pod numer 112.

Etap II: Moment odejścia

Wybierz odpowiedni czas: Najbezpieczniej jest opuścić dom, gdy sprawcy nie ma w pobliżu. Jeśli to niemożliwe, wykorzystaj moment, w którym jest zajęty lub śpi.

Miej cel podróży: Nie odchodź "w nieznane". Miej wcześniej ustalone bezpieczne miejsce, do którego się udasz (mieszkanie rodziny, przyjaciela, Specjalistyczny Ośrodek Wsparcia dla Ofiar Przemocy).

Poproś o asystę Policji: Masz prawo wezwać patrol policji, aby towarzyszył Ci podczas zabierania swoich rzeczy. To zapewnia bezpieczeństwo i uniemożliwia sprawcy eskalację konfliktu.

Etap III: Bezpieczeństwo po odejściu

Zerwij kontakt i zabezpiecz się prawnie: Zablokuj numer telefonu i profile sprawcy w mediach społecznościowych. Jak najszybciej złóż wniosek o sądowy zakaz zbliżania się i skonsultuj się z prawnikiem w sprawie dalszych kroków (rozwód, alimenty).

Poinformuj otoczenie: Powiadom zaufanych sąsiadów, administrację budynku, a także szkołę lub przedszkole dzieci o sytuacji i przekaż im zdjęcie sprawcy z informacją, aby pod żadnym pozorem nie wydawać mu dzieci.

Zadbaj o bezpieczeństwo fizyczne i cyfrowe: Zmień zamki w drzwiach (jeśli to Ty zostałaś/eś w mieszkaniu). Sprawdź samochód i rzeczy osobiste pod kątem ukrytych lokalizatorów GPS. Zabezpiecz swoje konta online, włączając uwierzytelnianie dwuskładnikowe.

Skorzystaj ze wsparcia psychologicznego: Odejście to dopiero początek drogi. Skorzystaj z terapii lub grup wsparcia dla osób po przejściach. To kluczowe dla odbudowania poczucia własnej wartości i przepracowania traumy.

Mity, które krzywdzą: Zmierzmy się z faktami

Wokół przemocy domowej narosło wiele szkodliwych stereotypów, które utrudniają ofiarom szukanie pomocy, a społeczeństwu skuteczne reagowanie. Obalenie ich jest naszym wspólnym obowiązkiem.

MIT: To prywatna, rodzinna sprawa.

FAKT: Przemoc domowa nie jest "sprawą rodzinną", ale przestępstwem ściganym przez polskie prawo (art. 207 Kodeksu karnego). Traktowanie jej jako tabu prowadzi do izolacji ofiar i bezkarności sprawców. Społeczeństwo ma prawny i moralny obowiązek reagowania.

MIT: Ofiara jest sama sobie winna, bo prowokuje.

FAKT: Za przemoc zawsze i w 100% odpowiedzialny jest sprawca. Nic nie usprawiedliwia agresji – ani "złe zachowanie", ani strój, ani poglądy ofiary. Obwinianie ofiary (tzw. victim blaming) to mechanizm, który chroni sprawcę i zniechęca do szukania pomocy.

MIT: Gdyby było tak źle, to by odeszła.

FAKT: Odejście jest niezwykle trudnym i niebezpiecznym procesem. Ofiary powstrzymuje wiele barier: strach o życie swoje i dzieci (statystycznie, moment odejścia jest najniebezpieczniejszy), zależność finansowa, manipulacja psychologiczna, trauma, brak wsparcia i wiara w obietnice poprawy.

MIT: To problem rodzin z marginesu i z alkoholem.

FAKT: Przemoc występuje we wszystkich grupach społecznych, niezależnie od statusu materialnego, wykształcenia czy zawodu. Alkohol nie jest przyczyną przemocy, a jedynie czynnikiem, który może ją nasilać. Prawdziwą przyczyną jest potrzeba władzy i kontroli ze strony sprawcy.

MIT: Terapia dla par rozwiąże problem.

FAKT: Terapia dla par jest nieskuteczna i niebezpieczna w sytuacji przemocy. Zakłada równowagę sił, której w związku przemocowym nie ma. Może być wykorzystywana przez sprawcę do dalszej manipulacji i stwarza ryzyko dla ofiary, która boi się mówić prawdę w jego obecności. Skuteczna jest terapia indywidualna dla ofiary oraz specjalistyczne programy korekcyjno-edukacyjne dla sprawcy.

MIT: Mężczyźni nie bywają ofiarami.

FAKT: Choć statystycznie ofiarami przemocy fizycznej i seksualnej częściej są kobiety, mężczyźni również jej doświadczają – zwłaszcza przemocy psychicznej i ekonomicznej. Społeczne stereotypy utrudniają im szukanie pomocy, narażając ich na dodatkowe cierpienie i wstyd.

Rola świadka: Jak mądrze reagować?

Twoja reakcja może uratować komuś zdrowie lub życie. Nie bądź obojętny. Zobacz, co możesz zrobić.

Co robić?

  • ▶Zadzwoń na 112: Jeśli słyszysz niepokojące odgłosy, reaguj. Możesz to zrobić anonimowo.
  • ▶Porozmawiaj: Zapytaj osobę, czy wszystko w porządku, czy potrzebuje pomocy. Daj znać, że nie jest sama.
  • ▶Zaoferuj konkretne wsparcie: Np. przechowanie dokumentów, pomoc w znalezieniu numerów.

Czego unikać?

  • ▶Nie konfrontuj się ze sprawcą: To może być niebezpieczne dla Ciebie i ofiary.
  • ▶Nie bagatelizuj problemu: Unikaj stwierdzeń "nie przejmuj się", "wszyscy się kłócą".
  • ▶Nie działaj wbrew woli: Nie informuj rodziny czy pracodawcy bez zgody osoby krzywdzonej.

Statystyki policyjne dotyczące "niebieskiej karty"

Dane te obrazują skalę interwencji, ale są jedynie "wierzchołkiem góry lodowej", gdyż wiele przypadków przemocy nigdy nie zostaje zgłoszonych.

Gdzie szukać pomocy: System wsparcia i droga do zdrowia

Nie jesteś sam/a. W całej Polsce działa sieć instytucji gotowych udzielić bezpłatnego i profesjonalnego wsparcia. Sięgnięcie po pomoc to nie oznaka słabości, ale akt odwagi.

Pomoc natychmiastowa

W sytuacjach kryzysowych, gdy potrzebujesz natychmiastowej interwencji. Zadzwoń na 112 lub skontaktuj się z Ośrodkiem Interwencji Kryzysowej (OIK) w swoim powiecie, który oferuje pomoc psychologiczną i schronienie 24/7.

Wsparcie psychologiczne

Specjalistyczne ośrodki (jak OIK, PCPR) oraz organizacje pozarządowe oferują bezpłatną terapię indywidualną i grupy wsparcia. To kluczowe, aby przepracować traumę i odbudować poczucie własnej wartości. Ogólnopolski numer to "Niebieska Linia": 800 120 002.

Pomoc prawna

W każdym powiecie działają Punkty Nieodpłatnej Pomocy Prawnej, gdzie uzyskasz informacje o swoich prawach (rozwód, alimenty, separacja, władza rodzicielska). Pomocą służą też organizacje pozarządowe, np. Centrum Praw Kobiet: 600 070 717.

Bezpieczne schronienie

Specjalistyczne Ośrodki Wsparcia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie (SOW) oferują bezpieczne, tymczasowe schronienie dla Ciebie i Twoich dzieci. Oprócz dachu nad głową, zapewniają kompleksową pomoc psychologiczną, prawną i socjalną.

Pomoc dla osób stosujących przemoc

Prawdziwa zmiana wymaga pracy nad sobą. W każdym powiecie prowadzone są programy korekcyjno-edukacyjne dla sprawców przemocy. Udział w nich jest często nakazywany przez sąd, ale można się do nich zgłosić również dobrowolnie. Celem jest nauka konstruktywnych sposobów radzenia sobie z agresją i zmiana szkodliwych wzorców zachowań.

Droga do odzyskania równowagi: Kroki ku nowemu życiu

  1. 1. Zapewnienie bezpieczeństwa

    Pierwszy krok to fizyczne oddzielenie się od źródła zagrożenia. Wykorzystaj Plan Bezpieczeństwa, znajdź schronienie i zabezpiecz się prawnie (zakaz zbliżania się).

  2. 2. Wsparcie psychologiczne i terapia

    Trauma po przemocy nie zniknie sama. Profesjonalna pomoc psychologa lub terapeuty jest kluczowa, aby zrozumieć, co się stało, i nauczyć się nowych, zdrowych mechanizmów radzenia sobie z emocjami.

  3. 3. Odbudowa sieci społecznej

    Sprawca często izoluje ofiarę. Po odejściu ważne jest, aby krok po kroku odbudowywać kontakty z rodziną i przyjaciółmi, którzy stanowią naturalny system wsparcia.

  4. 4. Niezależność ekonomiczna

    Odzyskanie kontroli nad własnymi finansami jest fundamentem nowego życia. Skorzystaj z pomocy doradcy zawodowego, kursów i programów aktywizacyjnych, aby znaleźć pracę i stać się niezależną/ym.

  5. 5. Odbudowa poczucia własnej wartości

    Przemoc niszczy samoocenę. Odbuduj ją poprzez dbanie o siebie (self-care), rozwijanie pasji, naukę asertywności i stawiania granic w nowych relacjach. Pamiętaj: zasługujesz na szacunek i szczęście.